«Καταθέσεις μαμούθ, ακίνητα στο μάξιμουμ» είναι ο τίτλος του ολοσέλιδου ρεπορτάζ της μεγαλύτερης σε κυκλοφορία ελληνικής εφημερίδας για το «Πόθεν έσχες» των 300 μελών του ελληνικού Κοινοβουλίου. Τι υπονοείται, από τον τίτλο και μόνον; Πως το επάγγελμα του πολιτικού ή το λειτούργημα του βουλευτή είναι για τους περισσότερους πολύ επικερδές, κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας τους πολλοί συγκεντρώνουν αμύθητα πλούτη.
Μας κλείνουν τα μάτι πονηρά τα σχετικά ρεπορτάζ. Δεν μας λένε ποιος από τους 300 είναι ο μεγαλύτερος κλέφτης, δεν μας λένε καν αν υπάρχουν ατράνταχτα στοιχεία εις βάρος έστω και ενός, ώστε να ξεχωρίζουμε το σάπιο μήλο από τα υπόλοιπα. Μαθαίνουμε απλά με γαργαλιστικές λεπτομέρειες πόσο πλούσιοι είναι αρκετοί εθνοπατέρες. Και υποτίθεται πως όλοι το πιάνουμε το υπονοούμενο. Γιατί όμως κανείς Έλληνας δημοσιογράφος δεν ερευνά ποτέ τα ψέμματα των πολιτικών μας στις δηλώσεις αυτές; Γιατί τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι, ως «μάλλον κλέφτες», με αποτέλεσμα να τους απαξιώνουμε χωρίς εξαίρεση, να καταναλώνουμε μηντιακά τις δηλώσεις και μετά να προχωράμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα;
Μερικοί πιθανοί λόγοι:
1. Η ερευνητική δημοσιογραφία είναι, όπως έγραψε κι ο Αλέξης Παπαχελάς πρόσφατα στην Καθημερινή, ένα είδος που σπανίζει στην Ελλάδα. Στην δημοσιογραφία «πατάω την κοιλιά μου και γράφω» είμαστε σούπερ, στη δημοσιογραφία «ψάχνω», ή «συγκρίνω για μερικές εβδομάδες δηλώσεις πόθεν έσχες με τη βοήθεια μεσίτη και φοροτεχνικού» είμαστε τελευταίοι.
2. Η δημοσιογραφία «ελέγχω την εξουσία» είναι συχνά μάθημα μόνο θεωρητικό. Αντίθετα, η δημοσιογραφία «διορίζω την γυναίκα μου στο υπουργείο όπου είμαι διαπιστευμένος και εισπράττω παράλληλα και 2-3 αργομισθίες σε Γραφεία Τύπου κρατικών υπηρεσιών» είναι για αρκετούς το πρακτικό, μάθημα μάλιστα πολύ προσοδοφόρο. Γίνεται να εκθέσεις ως κλέφτη τον υπουργό που διόρισε τη γυναίκα σου; Δεν γίνεται, είναι faux pas, α πα πα..
3. Σε υποβολή δήλωσης Πόθεν Έσχες υποχρεούμαστε κάθε χρόνο και οι δημοσιογράφοι. Οπότε, πολλοί τηλεαστέρες και άλλοι προύχοντες των ΜΜΕ δεν θα ήθελαν να ξεψαχνιστούν και τα δικά τους οικονομικά σε μία λογική εκδίκησης της πολιτικής τάξης.
Ένα τυχαίο παράδειγμα: ο Θόδωρος Πάγκαλος και ο Γιάννης Ανδριανός δηλώνουν φέτος από 58 ακίνητα ο καθένας. Είναι κλέφτες και οι δύο, ο ένας μόνο ή κανένας τους; Σύμφωνα με το εξοντωτικό αλλά και υπέροχο άρθρο του Μιchael Lewis για το Vanity Fair, και οι δύο παραπάνω βουλευτές, συνολικά και οι 300 εθνοπατέρες μας, κλέβουν ανερυθρίαστα το κράτος τουλάχιστον με έναν απλό τρόπο! Πολύ απλά φοροδιαφεύγουν, με το να δηλώνουν συνήθως την αντικειμενική αξία των ακινήτων τους, ενώ η υποχρέωση από το νόμο είναι η δήλωση της πραγματικής τους αξίας!
Ναι, αλλά αυτό το κάνει η μισή Ελλάδα, είπε χθες σε απόγνωση στο δελτίο του Alter η Κάτια Μακρή. Σωστά. Γιατί όμως ούτε ένας μας δεν έχει βρεθεί να κάνει μία διεξοδική δημοσιογραφική έρευνα αλλά αρκούμαστε στο ποιος έχει «δεξαμενή κολύμβησης» και ποιος έχει πολλά αυτοκίνητα; Ίσως γιατί το να δαιμονοποιήσουμε τον πλούτο, πως όποιος είναι πλούσιος στην Ελλάδα έχει σίγουρα κλέψει, μας είναι εύκολο. Και πουλάει. Το να κάνουμε τη δουλειά μας και να ελέγξουμε την εξουσία είναι πολύ πιο δύσκολο.
ΥΓ. Από του χρόνου ειδική επιτροπή αναλαμβάνει τον έλεγχο των δηλώσεων. Επιτέλους! Μήπως όμως έφτασε η ώρα να δημοσιοποιούνται και να ελέγχονται και τα δικά μας οικονομικά στοιχεία, όλων ημών των δημοσιογράφων;
